Co to właściwie znaczy, że ktoś jest introwertykiem? Czym się różni introwertyk od ekstrawertyka? Czy introwertyków jest dużo na świecie i czy introwertyzm to cecha wrodzona czy nabyta? Temat introwersji versus ekstrawersji wydaje mi się szczególnie ważny, bo tak naprawdę, choć najczęściej wcale nie zdajemy sobie z tego sprawy, od tego w dużej mierze zależy wybór naszych zainteresowań, znajomych, szkoły, ścieżki zawodowej i sposobu spędzania wolnego czasu. Zacznijmy od wyjaśnienia, że to, iż jedni z nas są bardziej introwertyczni, a inni ekstrawertyczni, jest częścią naszego temperamentu, czyli naszą cechą wrodzoną, z którą przychodzimy na świat. Nie jest to zatem kwestia wyboru. Szacuje się, że introwertyków jest w społeczeństwie około 30 proc., co oznacza, że pozostałe 70 proc. to ekstrawertycy. Można zatem powiedzieć, że świat jest przez nich zdominowany. I tak też jest. Wymaga od nas ekspansywnego podejścia do życia, jak najczęstszego wystawienia na ekspozycję społeczną i porównywania się z innymi, bycia aktywnym i dobrze zasymilowanym ze społeczeństwem. Introwertykom, mimo że starają się do wszystkich tych wymagań dopasować, w takim świecie z pewnością nie jest łatwo. Ich sposób funkcjonowania odbiega od lansowanego obecnie stylu życia, gdzie atrakcyjne społecznie są osoby głośne, dominujące i asertywne. Osoby widoczne. Abyśmy jednak mogli przybliżyć sposób funkcjonowania introwertyka, spróbujmy najpierw ustalić cechy charakterystyczne introwertyków oraz ekstrawertyków.
Cechy charakterystyczne introwertyków:
- zatrzymują energię w sobie,
- są refleksyjni; zanim coś zrobią, najpierw pomyślą,
- najlepiej czują się w domu i w swoim własnym towarzystwie, irytują się, jeśli nie mogą spędzić dostatecznie dużo czasu sami lub pozostawieni w spokoju,
- skoncentrowani na swoich uczuciach i emocjach; mówi się o nich, że mają dobry wgląd w siebie; skłonni do przeprowadzania wewnętrznych analiz,
- są świetnymi i uważnymi słuchaczami – skupieni na rozmówcy, pamiętający detale,
- rozmawiają spokojnie, łagodnie, zastanawiają się nad tym, co i w jaki sposób mówią,
- wytrwali, zdolni do niezależnego myślenia, głębokiej koncentracji i twórczych rozwiązań,
- dobrze się czują w samotności, lecz nie dlatego, że nie lubią ludzi, ale ponieważ przebywanie z innymi wyczerpuje ich zasoby energetyczne. Spotkania towarzyskie są dla nich tak wysysające, że po ich zakończeniu czują się dosłownie „wypompowani” z sił,
- wolą rozmowy w cztery oczy aniżeli przebywanie w większym towarzystwie, zdecydowanie nie są typami „imprezowiczów”,
- mają nieliczne grono znajomych, ale za to bardzo dbają o relacje z najbliższymi przyjaciółmi,
- nie podejmują inicjatywy poznawania nowych osób, bo według nich kontakty z nieznajomymi są mało przewidywalne,
- bywają powściągliwi w okazywaniu uczuć, więc mogą sprawiać wrażenie chłodnych lub trzymających dystans, są to jednak osoby niezwykle wrażliwe i delikatne,
- wolą się uczyć i pracować samodzielnie; spokój i cisza wspierają ich efektywność,
- zatrzymują swoje pomysły dla siebie, nieraz trzeba ich spytać o opinię, której zwykle sami z siebie nie wygłaszają,
- zwykle są ugodowi i unikają konfliktów,
- są znakomitymi obserwatorami emocji i trafnie odczytują intencje innych ludzi.
Cechy charakterystyczne dla ekstrawertyków:
- otwarci, towarzyscy, czerpiący energię z przebywania z innymi,
- nastawieni na świat zewnętrzny, mało skoncentrowani na swoich uczuciach,
- źle się czują w samotności i ogólnie jej unikają, bo ich przytłacza,
- lubią się ekscytować, robić wiele rzeczy, udzielać się w rozlicznych przedsięwzięciach,
- spontaniczni,
- mają szerokie grono znajomych i przyjaciół, z którymi uwielbiają spędzać czas,
- cechuje ich łatwość i lekkość wyrażania się,
- aktywni, żywo gestykulujący podczas rozmów,
- chętnie poznają nowe osoby, a także przebywają w nieznanym sobie otoczeniu,
- zawsze skorzy do zabawy i wyjść, dzięki którym ładują życiową energię,
- koncentrują się na rezultatach; lubią, kiedy coś się wokół nich dzieje, często skupiają na sobie uwagę innych,
- ekspresyjni, cieszący się bieżącą chwilą.
Różnice w sposobie funkcjonowania introwertyków i ekstrawertyków są bardzo widoczne i odczuwalne nie tylko przez nich samych, ale także przez ich najbliższe otoczenie. Najprościej można by to ująć tak, że o ile introwertyk znajduje źródło zasilania w swoim wewnętrznym emocjonalnym świecie składającym się z uczuć, idei i wrażeń, o tyle ekstrawertyk jest zasilany przez świat zewnętrzny, czerpie swoją energię z aktywności, podejmowanych przedsięwzięć, a przede wszystkim z kontaktu z innymi. Czyli to, co rozładowuje introwertyka, ładuje ekstrawertyka – i odwrotnie.
Introwertyków na świecie jest znacznie mniej, mają za to całą paletę fantastycznych zalet, z których warto zdawać sobie sprawę. Jak nikt inny odnajdują się w świecie uczuć i emocji. Lepiej od ekstrawertyków odczytują intencje innych i są znakomitymi obserwatorami życia, świata i ludzi. Są przy tym często empatyczni, a przez to skupieni na drugim człowieku. Doskonale odnajdą się w zawodach, w których właśnie te cechy są pożądane. Introwertycy, zważywszy na to, że mają wysoko rozwiniętą zdolność koncentracji, nie cenią może specjalnie luźnej rozmowy o wszystkim i o niczym, ale za to są znakomici w rozmowach o sprawach i rzeczach, które w życiu mają znaczenie. Mieć introwertyka za przyjaciela to wielki skarb. Nie będzie on może towarzyszył nam w nocnych weekendowych eskapadach, ale za to z dużym prawdopodobieństwem będzie nieocenionym powiernikiem naszych trosk i kłopotów. Zaufanym i obecnym wtedy, kiedy go potrzebujemy. Lojalnym i oddanym nam przyjacielem. Można powiedzieć, że introwertycy są emocjonalnie i duchowo głębocy, mają wysoko rozwiniętą samoświadomość. Łatwiej nam się przy nich otworzyć czy zwrócić się do nich po pomoc. Jeśli z kolei chodzi o to, jakimi są pracownikami, to mogę z dużą odpowiedzialnością powiedzieć, że cechuje ich wysoka dokładność w wykonywaniu obowiązków, a także sumienność i pewnego rodzaju determinacja. Lubią kończyć rozpoczęte zadania i starają się wykonać je najlepiej, jak potrafią. Ze względu na wspomnianą przeze mnie wysoko rozwiniętą zdolność koncentracji zwracają uwagę na detale i nie są podatni na tak zwane „rozpraszacze”, robią w związku z tym to, co do nich należy. Taki właśnie sposób pracy sprawia im wewnętrzną przyjemność. W związku z tym, że są świadomi, zazwyczaj wiedzą, czego chcą, a to daje im jasne wskazania zawodowe i życiowe. Najważniejsze jest jednak to, że mimo tych wszystkich znaczących różnic pomiędzy introwertykami a ekstrawertykami potrafią się oni wspaniale uzupełniać i, jak się okazuje, wzajemnie się od siebie uczyć i czerpać.
Aleksandra Szewczyk
Psycholog
Tel. 0486 76 05 98
Gazetka 179 – marzec 2019