18 grudnia 2018 r., po rozpadzie koalicji rządowej, premier Belgii Charles Michel ogłosił w belgijskim parlamencie swoją rezygnację ze stanowiska, ponieważ – jak argumentował – jego apel o utrzymanie rządu po tym, gdy koalicję opuściło N-VA, nie spotkał się z poparciem.

Za decyzją o rezygnacji stała groźba przegłosowania wniosku o wotum nieufności dla rządu. Przyczyną kryzysu politycznego w Belgii jest ONZ-owski pakt migracyjny. 8 grudnia koalicję rządzącą w Belgii opuściła największa partia, N-VA, protestując przeciw przyjęciu tego paktu. Michel krótko po tym poinformował, że jego rząd będzie teraz funkcjonował jako gabinet mniejszościowy. Bez N-VA koalicja w 150-osobowym parlamencie ma tylko 52 deputowanych. Wybory są zaplanowane na koniec maja 2019 r.

Po wyjściu N-VA rząd tworzą trzy partie – wywodzący się z francuskojęzycznej Walonii Ruch Reformatorski, a także flamandzkie ugrupowania Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V) oraz Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open VLD).

Większość państw ONZ (164) przyjęła 10 grudnia w Marrakeszu niewiążący pakt w sprawie migracji. Ma to być pierwszy dokument kompleksowo regulujący międzynarodowe przepływy osób. Nie będzie miał mocy prawnie wiążącej, ma za to upowszechnić standardy i normy dotyczące migracji oraz ułatwić współpracę państw w tym zakresie. Dokument został w Marrakeszu przyjęty przez aklamację, ale z podpisania paktu wycofało się kilka krajów, m.in. Polska, Austria, Bułgaria, Czechy, Łotwa, Słowacja, Węgry, Szwajcaria, Australia, Izrael i USA.